Joe Jackson Tickets

 "Hello cruel world / I'm not going away / So I might as well have my say", zingt Joe Jackson op zijn nieuwe album en er bestaat geen twijfel over dat op een moment waarop veel van zijn tijdgenoten hun passie, hun talent, hun stem of zelfs hun leven hebben verloren, Jackson alleen maar sterker wordt. Hope and Fury zou zelfs weleens zijn beste album tot nu toe kunnen zijn. Het album komt begin 2026 uit en een grote Noord-Amerikaanse tournee met zijn band staat gepland voor mei tot en met juli, gevolgd door een Europese tournee van september tot december.

Hoewel hij vaak wordt afgeschilderd als een kameleonachtige artiest die voortdurend zijn stijl verandert, houdt Jackson vol dat de meeste van zijn albums in "zijn eigen mainstream" vallen: verzamelingen van verfijnde popsongs met verschillende ritmes en combinaties van instrumenten. Tegelijkertijd behoudt Jackson het recht om afstand te nemen van die mainstream. Zoals hij zei in een zeldzaam recent interview voor het Britse Chap magazine: "I always knew I was in this music thing for life. So every now and again I'm going to do something different, to keep it interesting". Jacksons meest recente "sidestep", Mr. Joe Jackson presents Max Champion in 'What A Racket!', liet hem op hilarische wijze een vergeten Music Hall-entertainer uit het Edwardiaanse Engeland vertolken.

Hope and Fury keert terug naar het heden en naar de "JJ mainstream", met negen sterke nieuwe nummers. Nadat hij de basis voor het album had gelegd in Michael Tibes' Fuzz Factory-studio in Berlijn, keerde Jackson terug naar Reservoir Studios in New York met co-producer Patrick Dillett en verzamelde hij zijn on-off band sinds 2016 – "bassist for life" Graham Maby, gitarist Teddy Kumpel en drummer Doug Yowell – aangevuld met de Latijns-Amerikaanse percussie van de Peruaanse Paulo Stagnaro. Het resultaat zou een fan kunnen doen denken aan een kruising tussen Fool (2019), Laughter and Lust (1991) en Night and Day (1982).

Net als die albums zit Hope and Fury boordevol geweldige melodieën, slimme en originele teksten en funky grooves, met Jacksons zang en pianospel die even sterk of sterker zijn dan ooit tevoren. In overeenstemming met de titel (een ironische verwijzing naar "Land of Hope and Glory") zien we hier een meer Engelse Joe Jackson dan we in tijden hebben gezien, met sommige nummers die een haat-liefdeverhouding met zijn thuisland suggereren. De openingstrack Welcome to Burning-By-Sea beschrijft een fictief badplaatsje dat geïnspireerd is op Brighton en Jacksons geboorteplaats Portsmouth, maar uiteindelijk een microkosmos van het hele land blijkt te zijn, terwijl End of the Pier op ingenieuze wijze een stukje Brits arbeidersleven in 1922 contrasteert met een post-pandemische versie in 2022. Sterker nog, dit is een album vol contrasten, maar het is overwegend optimistisch, met de kenmerkende JJ-humor volop aanwezig: van scherpe sarcasme in I'm Not Sorry en speelse spot in Fabulous People tot pure absurditeit in Do Do Do. In The Face vindt een Everyman-figuur zichzelf verloren in een woedend en gepolariseerd politiek landschap: "Not one of the Great Unwashed" maar "One of the Great Overwhelmed". Twee andere nummers zitten in Jacksons vaak genoemde "bittersweet" melodische stijl: Made God Laugh drukt een soort gelukkige, volwassen vorm van fatalisme uit over het leven in het algemeen, terwijl After All This Time een soortgelijke kijk biedt op een langdurige relatie. Het album volgt ook een JJ-traditie door te eindigen met een langzame ballad, dit keer een van zijn mooiste: See You In September.

Laatste update: November 2025